آلونک من

سفر با تیاره در ایران

سلام به همهمن فرشید مالک وبلاگ به همراه علی مدیر دوم وبلاگ وبگردی خوبی را برای شما آرزومندیم... .
این تریپ صحبت کردن رُ قبلا یه جا شنیده بودید، مگه نه؟
نه اشتباست ؛ بیل گیتس این مدلی صحبت نمیکنه.
نه افتضاست ؛ صحبت کردن مادر بزرگتون رُ من نشنیدم تا حالا ، مگه اینکه مادربزرگتون هم مهماندار هواپیمـــا باشن!!!
یه نفر از ته سالنیها جواب بده.
آفرین درسته، مهماندار هواپیما
حالا میخایم با هم یه پرواز ایده ال رُ تجربه کنیم. چشماتون رُ اینجوری ببندید و به این صورت یه حالت ریلکس بگیرید.

جریان مربوط میشه به چند وقت پیش که از طهران میومدم شیراز.اول که 2تا 45 دقیقه توی سالن انتظار فرودگاه معطل شدیم. (یکی نیست به اینا بگه آخه دلیل نمیشه آدم از هر چیزی که داره استفاده کنه؛ حالا چون سالن انتظار ساختین حتما مسافرا باید دست کم 45 دقیقه منتظر پرواز بمونن؟؟)
خلاصه پرواز ما هم اعلام شد و ملت اینقده خوشحال بودن که انگاری هواپیما رُ بهشون بخشیده باشن.
واسه فرار از گرما و آلودگی هوا لحظه شماری می کردم. خلاصه به هر زورُ ضربی که بود خودم رُ توی اتوبوس جا کردم . اینجوری واستون بگم که اولین بار بود در دنیا که پرس بر روی یه انسان زده بودند، اون هم توی سایز 182 سانتی. فقط یادشون رفته بود که پلاستیک مخصوص پرس کارت رُ دو طرف من قرار بدن تا بتونن این رکورد رُ توی کتاب گینس ثبت کنن.
در نهایت با هر چیز پارگی (منظور پارگی بند کوله پشتیم هست) که بود سوار تیـــــــــّـا ره شدیم.
مهماندار هم واسمون یه هنرنمایی کرد و همه کمربندها رُ‌بستیم و به امید پرواز نشستیم؛ نه ببخشید اصلاح کنم ، خوابیدیم!!!!
میتونم بگم نزدیک به 45 دقیقه توی هواپیما نشستیمُ‌هیچ خبری نشد.مهماندار هم چند مرتبه عذر خواهی کرد و علت رُ نقص فنی خوند.
این وسط نصف ملت موبایلاشون روشن بود و بلوتوث بازی میکردن. یه عده هم زنگ میزدن واسه مامانشون اینا که از سختیهایی که توی این مدت الافی کشیدن بگن!!!
این وسط جالب تر از همه ائتلاف شاکیان بود به سرکردگی "ارنستو چه گوارای دوم" تشکیلیده بودند.
طرف میخواست کودتا راه بندازه و هواپیما رُ اتیش بزنه !!!! (البته فک کنم)
یارو میگفت بیاین بریم بگیم باید تیــــّـارمون رُ عوض کنن. معلوم نیست که بتونن درستش کنن. یه دفعه دیدید بلند نشده تیـــــــّاره چپ کرد و همه رفتیم پیش بابابزرگامون.
یه دفعه بغل دستی من که تا الان چُرت میزد بلند شد یه نیگا به ساعتش انداخت. خیلی مودبانه پرسید شیرازیم؟؟ گفتم ساعت خواب ؛ هنوز جُم نخوردیم از سر جامون. یه سَری گردوند هیچ کدوم از مهماندارها رُ ندید.(آخه بیچاره ها از ترس خشم ملت قایم شده بودند.) دکمه خبر کردن مهماندار رُ زد (البته در کمال متانت) . مهمانداری که اومد مرد بود. طرف کمربندش رُ که هنوز وا نکرده بود رُ باز کرد ، از سر جاش بلند شد، یه نیگا از بالا عینکش به مهماندار انداختُ گفت:
این چه وضــــعِــــــــــــــــــــــــــــــشِــــــــــــــــــه ؟؟؟؟؟؟ چرا شما همیشه 3 تا پاتون میلنگه؟؟؟
(همه فک کردن طرف گاف داده ولی خداییش منظورش این بود که عجب یابوهایی هستین.)
مهمانداره اومد به طرف حالی کنه که من مقصر نیستم که طرف گلاویز شد و خیلی سریع از حراست فرودگاه اومدن طرف رُ بردن.
دلم به حالش سوخت. آخه بعضی وقتا اینقد به ادم فشار روحی وارد میشه که دیگه آدم نمیتونه خودش رُ کنترل کنه.
خلاصه تیــــّــاره ما رُ هم پروندن و پرواز با یه جین 45 دقیقه تقسیم بر 5 تاخیر داشتن به فرودگاه شیراز نشست.
میتونم بگم همه اشهدشون رُ 10 بار گفته بودن. ولی حیف شد تجربه سقوط هم باید تجربه جالبی باشه که قسمتمون نشد.
نتیجه اخلاقی:
1- هیچ وقت کوله پشتیتون رُ نبرید داخل هواپیما تا بعدا همه فک نکنن منظورتون از چیز پارگی چیزیبه غیر از کوله پشتیتون بوده!!! (اِ اِ اِ، مگه غیر از این بود؟؟)
2- اگه اعصابتون ضعیفه به جای اینکه با هواپیما سفر کنید که همیشه 3تا از 4تا پاش میلنگه با الاغ سفر کنید که 4تا پاش هم سالم باشه.
نتیجه چهل و پنجم: هرچی که عشقتون هست خودتون برداشت کنید و نظر بدید.
تست هوش؟؟؟؟؟ هر کی گفت پرواز دقیقا چند دقیقه تاخیر داشت؟؟؟؟؟؟
تایمتون بکام

راستی گیم آنلاین :